با یک اتفاق خیلی کوچک مممکن است تمام فکرها تمام چیزهایی که در خودمان ست دارند شورش کنند وهی بادمان نرود.درواقع اینجا عامل بیرونی باعث اغتشاش افراد های درونی میشوند.هی چیزها یادمان میاید.گاهی نقطه بهنقطه وگاه هم سرعت باد مدال می گیرد.
بعد م دستمان میخورد به چای و لکه ی بی فروغی سینه را غرق میکند.سینی را زنده غرق میکند. لکه بی فروغ روی سینی می ملدند و بی فروغی اش در یاد چنبره می زند و هیچ وقت هم زانو درد نمیگیرد.میدانیم چای نیست و این وسط یک چیزی دارد و یا خودش میخواهد کمرنگ شود و گاها زندگی خاکستری هم غلیظ میشود و بی فروغی زانوهایش درد میگیرد و میروند همگی تا روزی یک بار دیگر اتفاقی عامل اغتششان شود و بالشی که ترسهایمان را رویش میخوابانیم دوباره سنگ شود.
درباره این سایت